Άργος, η πόλη του χθες σήμερα
[Β’ Μέρος. To παρόν κείμενο αποτελεί συνέχεια προηγούμενου δημοσιευμένου κειμένου.]
Αφήνοντας το κέντρο περνάω στους παράδρομους, μέσα από τα «στενά» οδηγούμαι στην αθέατη πλευρά της πόλης. Το ένδοξο Άργος (Κλεινόν άστυ) με περιμένει και πάλι.
Προσπαθώντας να βρω την αρχή του νήματος κάποιας πρωτόλειας μορφής σύστασης και μορφή οργάνωσης αυτού του κοινωνικού συνόλου, έτσι όπως ορίζεται η έννοια «Πόλις» (Polis-City), ξεκινώ από την αρχαία αγορά, την οδό Θεάτρου. Βηματίζοντας αργά ψάχνω την πόλη μέσα στην πόλη. Συμβαίνει κι αλλού να ξεπροβάλλουν σαν μπάμπουσκες, φλοίδες πόλεις από μία. Πιάνω το νήμα, θέλω να φτάσω κάπου, χωρίς προορισμό (FLÂNERIE), να δω αν κάπου τελειώνει. Τρυπώνω στα δρομάκια, εκεί που η υγρασία θριαμβεύει. Μυρωδιά προδίδουν πεπαλαιωμένα υλικά, υγρασία, η σθεναρή αντίσταση που προβάλει η πλίθρα στο μεγάλο της εχθρό, το νερό.
Νοτισμένα κεραμίδια αποπνέουν υδρατμούς χθεσινής βροχής. Βρύα σχηματίζουν νησίδες σε χάρτη. Απώλεια δηλώνει η πεσμένη γλάστρα.
Άφαντες κληματαριές αποζητούν δικούς ανθρώπους να σκιάσουν. Ό,τι απόμεινε από το παλιό, ό,τι αντικαταστάθηκε από κάποιο μοντέρνο αρχιτεκτόνημα, ίσως να είναι χαραγμένο σε ετούτα τα ταπεινά εναπομείναντα, τα εγκαταλελειμμένα σπιτικά….
Διαβάστε περισσότεραΟι σκιές των κατακόρυφων κτιρίων γίνονται προσκήνιο γιγάντων που εξιστορούν νάνοι πρωταγωνιστές στο έργο: χαμόσπιτα με κεραμίδια, τα πρωτόλεια δομικά υλικά.
Σπίτια του χθες, αναγκαστικά φιλιωμένα με σύγχρονες κατοικίες, τελαρώνουν το κάδρο με θέμα: «συστάδες από ηλιοτρόπια». Μια κατακλυσμιαία βροχή, σκέφτεσαι και μπορεί όλα τα συντρίψει.
Πάντα κάπου υπάρχει η Νοσταλγία
Ύστερα είναι κι εκείνο το τρίξιμο της αυθάδικης πόρτας που εγείρει οπτασίες΄ φέρνει πίσω από την αιώνια ζωή τον παππού και την γιαγιά, τους βάζει να καθίσουν μαζί ξανά. Τους αντικρίζεις να σε κοιτούν, σε ξεπροβοδίζουν από το σπίτι τους κι ας σου ανήκει. Από σένα βγαίνουν υποσχέσεις ότι θα ξαναπεράσεις. Θριαμβολογεί η νοσταλγία πίσω από τις σκουριασμένες, τις βαμμένες ξανά και ξανά καγκελόπορτες.
