Αναιδής Ξύλευση

Με αφορμή την άναρχη ξύλευση που παρατηρείται στο μικρό όμορφο Ναύπλιο και την επαρχία του, φέρνω στο προκείμενο όχι επικήδειους αλλά διαμαρτυρία.

Εμπρός στην ασυδοσία του ξυλοκόπου, καθ’ υπόδειξιν “γεωπόνου” – ο οποίος καταζητείται κανονικά- και Δασαρχείου(!) δηλώνω προσωπικά πως δεν θα μας εξαντλήσουν κόβοντας σιγά σιγά τα κεφάλια μας.
Σε ένα τρομακτικό σενάριο να ρίχνουν επιπλέον φωτιά στα κομμένα, ως άλλοι πυρονόμοι ενός σύγχρονου Φαρενάιτ 451, είμαι σίγουρη ότι κάπου έχουμε φυλάξει μικρούς θησαυρούς γνώσης, θάρρους και αντίδρασης. Αν νομίζουν ότι ελέγχουν το δάσος, κόβοντας και το δέντρο που πάνω τους κάθονται, οι άμοιροι στυλίτες, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Η υλοτόμηση συμβολίζει δύναμη ισχύος. Ολόκληροι πολιτισμοί, ατέλειωτοι πόλεμοι, κι αυτά τα δέντρα ενίοτε φανερώνουν τη δύναμή τους, τη φιλοτιμία τους κι όταν ακόμα τα περιφρονούμε. Ναι, συνήθως τα δέντρα για να ανθίζουν τα φροντίζουμε, δεν τα καρατομούμαι. Ξυλεύουν ανόητα εδώ, νομίζοντας πως θα καταστρέψουν τις ελπίδες, καλλιτεχνικές, αισθητικές, κλπ. (όπως στο έργο του Μπέρχαρντ). Αν μας αφήσουν άλαλους μπροστά στο ανυπέρβλητο η χειραγώγηση ίσως έρθει πιο γρήγορα. Υποσυνείδητα μπορεί οι άρχοντές μας να το πιστεύουν. Όμως εύκολα μπορεί να ανατραπεί οτιδήποτε σε κοινωνίες αβεβαιότητας και σκοτεινούς καιρούς.

Ερώτηση προς την τοπική αρχή:

Δεδομένου ότι κάπου αλλού υπάρχει έλλειψη,

θα συνεχίσετε να δημιουργείτε φαλλόσχημα ομοιώματα;

θα τα κόψετε πέρα πέρα, να βγείτε θάλασσα; να μπείτε στη μήτρα ψάχνετε;

Χρονικό, του Ιάκωβου Ψαρρά

Εδώ ανθούσαν καρποφόρα δέντρα

νερά κυλούσαν ως την παραλία

κι ήταν ο τόπος ένα περιβόλι.

Χρόνο το χρόνο φτάνουν οι μπουλντόζες

ξεκοίλιαζαν τη γη με τις δαγκάνες.

κι αναποδογυρίζανε τα δέντρα.

Οι ρίζες τους στον ουρανό ριζώνουν.

Στους λάκκους φύτεψαν μπετοκολώνες.

“Ενοικιαζόμενα δωμάτια με θέα”.