Με το βλέμμα του Οδυσσέα
Ο Οδυσσέας έφτασε στην ακτή τρομαγμένος. Δεν ήρθε τουρίστας. Άφησε το σωσίβιό του πέρα. Τώρα πρέπει μόνος του να παλέψει. Δεν έχει πατρίδα, την έχασε στα χαρτιά. Ό,τι υπάρχει μέσα του είναι αναμνήσεις και νοσταλγία.
Μαζεύει λίγο καυτό Καλοκαίρι, ίσως όμοιό του να μην έχει ξαναζήσει ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος. Το κρατά για το βαρύ Χειμώνα που θα έρθει. Περνά από δάση, μυρίζει την κάπνα, καμένες φλούδες κορμών δέντρων, καψαλισμένη γη, κάρβουνο άφθονο για να πατήσουν αφοσιωμένοι αναστενάρηδες.
Θέλει να καθίσει κάπου. Ψάχνει για εκείνη την πέτρα που πάντα τον περιμένει, την ενθύμηση, τον φωτεινό πανόπτη φεγγάρι που γεμίζει και σαν ήλιος χάνεται.
Ο Οδυσσέας κρατά ομπρέλα κι όλοι νομίζουν για τη βροχή (που δεν έρχεται), την αφόρητη ζέστη· μα αυτόν τον τρόπο έχει να διαμαρτύρεται για την κλιματική αλλαγή. Κάτι ξέρει κι αυτός…
Ένας Οδυσσέας έρχεται ντυμένος στα λευκά με κελεμπία, δεν φορά λαξευτή πανοπλία, περικεφαλαία καμία. Έχει τρόπους, γενεαλογικό δέντρο, ταυτότητα και διαβατήριο. Είχε σπίτι, συγγενείς, γενίτσαρος υπήρξε κάποτε, κρατούμενος σε στρατόπεδο, αντιστασιακός. Δεν είναι τυχαίος, απαραίτητα. Μόνιμα αντίκρυ του τώρα έχει εκείνο το μπλε καράβι να τον ακολουθεί από μακριά και νιώθει πως αντί αυτός να το βλέπει, εκείνο τον παρατηρεί, σαν να είναι βγαλμένο από το παρελθόν και τον καλεί η ιστορία. Με το φακό της μηχανής το μεγεθύνει, ενίοτε με την φαντασία το παραμορφώνει.
Το βλέμμα του Οδυσσέα στρέφεται πότε προς ανατολάς άλλοτε προς δυσμάς. Μα αυτός εκεί, στέκεται μαρμαρωμένος βασιλιάς, αιώνες τώρα.
Είναι ο Οδυσσέας που πολέμησε, ανήκει στους νικητές, τους ήρωες. Εκείνος που επέστρεψε και λυτρώθηκε. Ύστερα είναι και ο άλλος, ο Αγγελοπουλικός, που παρατηρεί και ψάχνει κάπου ανάμεσα στα πολύπαθα Βαλκάνια, στη διαλυμένη Γιουγκοσλαβία, αυτός που βλέπει αγάλματα να γκρεμίζονται μαζί και ιδέες. Ίσως και μια χαμένη πατρίδα να αναζητά μόνιμα. Αυτή ίσως τον ζώνει. Βλέπει τοπία πολέμου σκεπασμένα με ομίχλη. Δεν ακούει πυροβολισμούς, ρεπόρτερς περιγράφουν τηλεοπτικά σκηνές από τα πεδία των μαχών. Η βία είναι σιωπηλή κάποιες φορές. Ούτε τον θάνατο χρειάζεται να δεις για να τον περιγράψεις. Αρκεί που το διαισθάνεσαι. Ο σύγχρονος Οδυσσέας δεν χρειάζεται να ξέρει σημάδι. Του δίνουν ένα joystick για να πετυχαίνει από μίλια μακριά τον στόχο του. Ίσως αρνηθεί κάποια στιγμή –φέρει αντίρρηση – και δεν μπει στο μπλε καράβι…
Αν ο Οδυσσέας συνεχώς φεύγει από μια πατρίδα για να έρθει σε μια άλλη ξενιτιά, δεν παύει όμως να την νοσταλγεί, μοιάζει με την παιδική ηλικία που όσο την πλησιάζει αυτή χάνεται. Θέλει να βρει τρόπο να γίνει ένας μικρός μάγος σαν τόσους άλλους που γνωρίζει γύρω του, αυτούς που κατάφεραν να ενώσουν το χώρο με τον χρόνο και σαν ασήμαντος Αϊνστάιν να κάνει κι αυτός ένα πετυχημένο πείραμα.
