δίτροχα στους δρόμους
Η χώρα μας δεν θα λέγαμε ότι αγαπάει το ποδήλατο. Δεν το «αποδέχεται» ως μέσο μεταφοράς ενώ η κοινή αντίληψη το θεωρεί ως μέσο ψυχαγωγίας και εκγύμνασης. Ούτε είναι χώρα η οποία διαθέτει δίκτυα ποδηλατοδρόμων εντός των μεγάλων πόλεων και ίσως κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα σε μερικές πόλεις οι οποίες ξεχωρίζουν ( Καρδίτσα, Τρίκαλα).
Πόλεις φιλικές στην κίνηση ποδηλάτων είναι λιγοστές ακόμη στην Ελλάδα. Εκτός των άλλων το πρόβλημα εντείνουν καθημερινά παράνομα σταθμευμένα οχήματα, η κακή συμπεριφορά οδηγών με νευρική οδήγηση να τρέχουν ασυνείδητα και με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνώντας μέσα από πολυσύχναστους δρόμους, οδηγοί να ερίζουν ποδηλάτες στους δρόμους και η ηγεμονική στάση ορισμένων κατόχων οχημάτων να εγείρει σε πολλές περιπτώσεις συμπλοκές! Ίσως ποτέ τους δεν σκέφτηκαν πως οι δρόμοι δεν ανοίχτηκαν για τα οχήματα αλλά για τους οδηγούς τους!
Από τα αρχαία χρόνια οι δρόμοι παρείχαν τη δίοδο στους αμαξηλάτες και τα ζώα και παρόλα αυτά ήταν επικίνδυνοι, και ας μην ξεχνάμε ότι πολλούς απο τους σημερινούς δρόμους χαράχτηκαν πάνω σε αρχαία μονοπάτια που είχαν περπατήσει και ιχνηλατήσει προγενέστερα πεζή ή αμαξηλάτες.
Πάντα ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που υιοθετούν εναλλακτικές μετακινήσεις, μια πιο ήπια μορφή μετακίνησης όπως αυτή προσφέρει το ποδήλατο και σέβονται τον ΚΟΚ όταν «βγαίνουν» στο δρόμο.
ας μην ξεχνάμε ότι ο ποδηλάτης δεν λειτουργεί αυθαίρετα στους δρόμους. Αντιθέτως, είναι πολύ προσεκτικός και αναλαμβάνει όλη την ευθύνη απο την στιγμή που δεν υπάρχει σήμανση και ΚΟΚ ειδικά για δίτροχα.
Ποδήλατο με ασφάλεια στην πόλη λοιπόν. είναι ένα στοίχημα για πολλούς.
Μπορούμε να μιλήσουμε για ασφάλεια σήμερα όταν τις πόλεις λεηλατούν τροχοφόρα παντοδύναμα οχήματα;
Τι χρειάζεται κανείς για να είναι ασφαλής βγαίνοντας στο δρόμο με ποδήλατο;
Όπου δεν υπάρχει ποδηλατογραμμή πρέπει τουλάχιστον ο ποδηλάτης να είναι ακόμα πιο προσεκτικός. Να γνωρίζει εκτός από τον Κ.Ο.Κ. και τους δρόμους, τις διαβάσεις, τα φανάρια, τις διαγραμμίσεις και την πορεία των οχημάτων.
Πόσο ξέγνοιαστα μπορούν να κάνουν ποδήλατο τα παιδιά μέσα στην πόλη;
Πάλι εξαρτάται από την πόλη στην οποία κινείται ο ποδηλάτης. Υπάρχουν πόλεις ασφαλείς (safe) και Bike Friendly Cities για ποδηλατοβόλτες όπως υπάρχουν και πόλεις επικίνδυνες. Το ρίσκο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ανήκει μόνο στον αναβάτη και το πώς θα κινηθεί «προστατεύεται» από κοινές συντεταγμένες του δημόσιου χώρου. Η διαγραμμισμένη για παράδειγμα και απατητή σε κάθε περίπτωση ποδηλατοπορεία σε κατευθύνει και σε αναγκάζει να κινηθείς εντός της με κάποια σιγουριά, δεν είναι βέβαια απόλυτα σίγουρο ότι σε γλιτώνει από οποιαδήποτε άλογη συμπεριφορά αυτοκινητιστή!
Πόσο αλήθεια ασφαλείς μπορούμε να νοιώθουμε στην θέληση ενός παιδιού να κάνει ποδήλατο μέσα στην πόλη που ζει, να πηγαίνει με το ποδήλατο σχολείο; Κι όταν αυτό είναι εφικτό αλλού, σε άλλες πολιτείες πιο «αναπτυγμένες» και «πολιτισμένες», ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε, προκειμένου να μετατρέψουμε σε ναρκοπέδια τη ζούγκλα των αυτοκινητόδρομων, τα πεζοδρόμια-αρένες και τις καταπατημένες ράγες μη προσβάσιμα στους πολίτες που τα έχουν ανάγκη, παρεμποδίζοντας ταυτόχρονα την αργή διέλευση ενός υποβασταζόμενου ηλικιωμένου, ενός ατόμου που σέρνει το παιδικό καροτσάκι.
Μια άλλη πιθανή απάντηση στην ερώτηση γιατί να μην πάω με το ποδήλατο στη δουλειά είναι ότι θα πάω ιδρωμένος, κουρασμένος, θα πρέπει να είμαι alert ή ότι κάνει ζέστη ή κρύο. Εξάλλου, όλες οι δουλειές θα πει κάποιος δεν είναι και πολύ κοντά στο σπίτι μας. Με τα ηλεκτροκίνητα ποδήλατα μίκρυναν τις αποστάσεις κατά κάποιον τρόπο και η κούραση δεν είναι εξαντλητική πλέον, αλλά η πρόφαση παραμένει ριζωμένη στο μυαλό, πέραν του ότι μπορεί να είναι απλά ένα δικαίωμα προτίμησης.
Γνωρίστε την ηλεκτρονική πλατφόρμα για τους πολίτες της Ευρώπης
Διαθέσιμη είναι η εφαρμογή Play & Bike to Work και για τα κινητά τηλέφωνα.
Οι δρόμοι δεν είναι και τόσο ασφαλείς σήμερα. Χρόνο με τον χρόνο το πλήθος των οχημάτων ολοένα και αυξάνει, ενώ η κακή συμπεριφορά των οδηγών θεριεύει! Αποκαλύπτουν μήπως την αποκτήνωση του ανθρώπου που χειρίζεται μηχανές;
Όταν ο κοινός νους αποδέχεται την επιβολή των μηχανών ως ένδειξη δύναμης του μυαλού, μήπως ο ίδιος ο άνθρωπος φτιάχνει το τέρας που τον εκμηδενίζει, τον ταπεινώνει, τον αποκτηνώνει; Μήπως ο Φρανκενστάιν κυκλοφορεί άνετα στους δρόμους που οι ίδιοι εμείς σκάψαμε και πάνω τους τοποθετούμε μεταλλικά τέρατα που τρέχουν με θανατηφόρες ταχύτητες;
…τότε παραβλέπουμε εντελώς τα οφέλη του να κάνει κανείς ποδήλατο.
Η αναμέτρηση των οχημάτων -ειδικά βαρέων κυβικών- αποτελεί τον στυγερό «εξανθρωπισμό» των μηχανοκίνητων οχημάτων, που δίχως ψυχή, υπάρχουν εις βάρος της ήπιας ζωής του ανθρώπου τον οποίο εξακοντίζουν.
Ορατός στη αθέατη όψη του κόσμου κυριαρχεί ένα άλλο επίτευγμα που ίσως έρθει μεταγενέστερα, μετά την αμόλυβδη βενζίνη και το υγραέριο: η πυρηνική ενέργεια. Ας το δούμε κι αυτό!
Όσο οι προσλαμβάνουσες εξασθενούν, οι ανικανοποίητες γήινες αισθήσεις αντισταθμίζονται με υψηλή δόση αδρεναλίνης και η ταχύτητα μπορεί να το προσφέρει. Τα άγρια ένστικτα απαλύνονται στην ψευδαίσθηση της επικράτησης στον χρόνο και την κίνηση της μάζας.
Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μια φυσική επιλογή και για το ποδήλατο
Το ηλεκτρικό ποδήλατο είναι μια καθαρή λύση, εξοικονομεί ενέργεια χωρίς να επιβαρύνει με ρύπους, ενώ ωφελεί τον εποχούμενο αφού γυμνάζεται και χαλαρώνει ταυτόχρονα. Αποτελεί ένα χρήσιμο μέσο και για μεγαλύτερες και πιο ξεκούραστες αποστάσεις.
Όποιος δεν θέλει να χρησιμοποιεί ποδήλατο υπάρχουν και Εναλλακτικοί τρόποι μετακίνησης.
Στα δίτροχα ανήκει και μια κατηγορία από μόνη της, τα ηλεκτροκίνητα πατίνια και τα segway. Είναι η τελευταία λέξη της μόδας και πρωτοπορούν ως τρόπος βιώσιμης μετακίνησης εντός πόλης. Είναι οικονομικά και συμβάλουν στην αειφορία του τόπου.
Αθόρυβα, ακίνδυνα είναι
- Τα segway
Τριγυρίζουν σαν τις γάτες δίπλα μας, κι όμως κινούνται!
Σταματήσαμε ένα εποχούμενο και τον ρωτήσαμε μερικά πράγματα.
Τι είναι αλήθεια αυτό το μέσο;
Όλοι ξέραμε τα segway που ενοικιάζονταν. Ακόμη δεν έχει έρθει στην Ελλάδα αυτού του δίτροχου αλλά σταδιακά επικρατεί ως μέσο μετακίνησης.
Πως λειτουργεί;
Με γυροσκόπιο. Σε ισορροπεί με σύστημα ……ώστε να σε κρατάει στα ίσια σου. Λειτουργεί με και γεμίζει με τροφοδοτικό. Τρέχει με 20χλμ και το παρκάρεις παντού.
Είναι τόσο οικονομικό όσο ακούγεται;
Με μια φόρτιση βγάζει μέχρι και 30χλμ. και το service του είναι κάθε τρία χρόνια περίπου με μια αλλαγή μπαταρίας.
Είναι ελαφρύ, τι άλλα προτερήματα έχει;
Είναι βολικό, ελαφρύ για να το μετακινείς με τα χέρια και προσβάσιμο σχεδόν παντού (και σε μικρές ανηφόρες), σε πάει έξω από την πόρτα του καταστήματος χωρίς να ιδρώσεις και να κοπιάσεις ιδιαίτερα. Αν ξεχαστείς και δεν ασχοληθείς μαζί του το πιάνει το παράπονο και σου κάνει σήμα σαν νοήμων ρομποτάκι.
Mε πατίνι, η νέα μόδα στην μετακίνηση εντός πόλης.
Υπάρχει αλήθεια Κ.Ο.Κ. για ποδηλάτες;
Έχετε δει τις παρακάτω πινακίδες στην πόλη σας; Μήπως είναι άγνωστες ή ανύπαρκτες στο δικό σας Κ.Ο.Κ.; Τις γνωρίζουν οι επαγγελματίες τουλάχιστον οδηγοί ή είναι ανύπαρκτες στην Ελλάδα;
Όπως ο αναβάτης έχει δικαίωμα στην κίνηση του ποδηλάτου του έχει και ευθύνες. Μάθετε τι απαγορεύσεις αφορούν τα ποδήλατα. Υπάρχουν κανόνες οδικής ασφαλείας που πρέπει να τηρεί (γιατί σε άλλη περίπτωση υπάρχουν πρόστιμα), όπως να φοράει κράνος, επιγονατίδες, να έχει φώτα στο ποδήλατο, να λειτουργούν τα φρένα του, να διαθέτει ανακλαστήρες και να ακολουθεί τα σήματα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Σίγουρα μπορεί στη χώρα μας (όπως και αλλού) να μην τηρούμε κατά γράμμα τους κανόνες ασφαλείας, όσοι ποδηλάτες όμως αγαπούν αυτόν τον τρόπο ζωής δεν φορούν ακουστικά στα αυτιά. Κάτι τέτοιο είναι δημόσιος κίνδυνος!
Αγαπάμε το ποδήλατο και τίποτα άλλο
Ας νοιώσουμε υπεύθυνοι για τον τόπο και τους συνανθρώπους μας εφόσον θα θέλαμε να εξασφαλίσουμε έναν καλύτερο τρόπο διαβίωσης στο άμεσο μέλλον, να παραδώσουμε κάτι καλύτερο στους νέους και τα παιδιά μας. Εμείς θέτουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και το πως θέλουμε να ζούμε το επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε τον «λογαριασμό» στο τέλος -ως συνήθως- τον επιβαρύνεται «ο τελευταίος τροχός της αμάξης» όπως θα λέγαμε σχηματικά! Ας μην γινόμαστε αυτός ο τροχός αλλά αυτός που δίνει την κίνηση.
Είναι δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους όπως και τα δικαιώματά τους στο πως θέλουν να ζουν στις πόλεις τους, τα χωριά τους, τους οικισμούς τους.
Θα ήταν σκόπιμο να αναστοχαστούμε στο «ποιος» ή «τι» στ’ αλήθεια φταίει για το ότι δεν έχουμε αναπτυγμένη ποδηλατική κουλτούρα στην Ελλάδα ώστε να δημιουργήσουμε την ανάγκη να κινούμαστε με ποδηλατόδρομους και το αντίθετο βέβαια. Κι αν κάτι τέτοιο ισχύει μεμονωμένα ή έχει επιτευχθεί «κάπου αλλού», σε κράτη «ονειρικά», δεν θα μπορούσαμε να πάρουμε τα θετικά τους προκειμένου να το επιτύχουμε κι εμείς;
