Απο παλιά είναι εδώ στη Νέα Κίο Άργους ο ίδιος φούρνος

Ιδιοκτήτης: Γεώργιος Τζίμος, ο απόγονος

Η ιστορία του φούρνου έρχεται από τη Βιθυνία του Πόντου της σημερινής Τουρκίας.

Από την Κίο του Ελλήσποντου της Ιωνίας, όταν τα καραβάνια των Ελλήνων θα μετακινούσαν αναγκαστικά πληθυσμούς, φέρνοντας μεταξύ άλλων κι ένα κομμάτι πολιτισμού της μοιρασμένης φυλής που θα διωκόταν άγρια από την Κεμαλική ανταρσία και τους αποτροπιασμούς από τους Τσέτες στο διάστημα 1919-1922 στην Ελλάδα.

Με το κύμα των προσφύγων, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του ’22, έφτασε το ’27 και στην περιοχή της Αργολίδας ένα μεγάλο μέρος κατατρεγμένων. Λίγο έξω από το Άργος, στις εκβολές του ποταμού Ινάχου ήρθαν κι έστησαν τις πρώτες παράγκες, τα παραπήγματα, οι «ξενόφερτοι» έλληνες της Ανατολής. Αυτό το βαλτώδες μέρος θα γινόταν από τους πρώτους οικισμούς που δέχτηκε πρόσφυγες. Αργότερα θα μοιράζονταν σε διάφορα σημεία της χώρας για να δημιουργήσουν τις δικές τους συνοικίες.

Το 1926 θα έρθει ο Χ Ιακώβου, αρτοποιός στην εκεί Κίο και θα στεριώσει με πλίθρα και υποστυλώματα (για προστασία από το νερό) το αρτοποιείο στη Νέα Κίο, τη νέα πατρίδα του. Μέχρι που προέκυψε ο έρωτας της κόρης του με τον μικρό υπάλληλο τον καιρό που απασχολούσε τον μικρό Γιώργη Τζίμο, ηπειρώτικης καταγωγής αυτός, με μιαν άλλη δική τους οικογενειακή ιστορία: να φεύγουν στη Μικρά Ασία και να ξαναγυρίζουν ως πρόσφυγες πίσω στην Ελλάδα.

Ο πέτρινος φούρνος με τον χαλύβδινο κλίβανο δεν έχει σταματήσει για 90 χρόνια να λειτουργεί. Οι θερμοκρασίες που ανεβάζει είναι μεγάλες αλλά συνηθίζεις, λέει ο γηραιότερος ιδιοκτήτης  Μιχαήλ Τζίμος.  Θυμάται τις πινακωτές να πηγαινοέρχονται, ταψιά με φαγητά που ετοίμαζαν οι νοικοκυρές, όλα τους έμοιαζαν τάματα στο προσκυνητάρι του Αγίου, μια …στη θεά Δήμητρα για την θρέψη που προσφέρουν στους ανθρώπους οι καρποί της μητέρας γης. Στην κατοχή επιτάχθηκε από τους Γερμανούς ενώ τα βράδια θα έβγαζε κρυφά ψωμί για το αντάρτικο…

Το ψωμί παρότι σήμερα βασικό αγαθό με χαμηλή χρηματική αξία, έλειψε από πολλούς στους δύσκολους καιρούς.

Περνώντας μέσα, στο εσωτερικό του, τίποτα δεν μαρτυρά πολυτέλεια και το απλό καθημερινό ψωμί προσφέρεται με ευλάβεια. Η ζέστη γίνεται ζεστασιά αμέσως και το άρωμα του φρεσκοψημένου ψωμιού τρυπώνει στα ρουθούνια σου από την καμινάδα, πριν καλά καλά φτάσεις στο μαγαζί.

Τα κουλουράκια πορτοκαλιού και οι πίτες  αποτελούν εν των ουκ άνευ αρτο-ποιήματα.

Η μνήμη ζυμώνεται σαν το ψωμί από κοσκινισμένο αλεύρι για να φτιάξει δικά της ποιήματα, ενίοτε φουσκώνει με μαγιά τα μυαλά των ανθρώπων, τα κάνει να πιστεύουν σε μεγάλες ιδέες και κατακτήσεις ψευδεπίγραφα πολλές φορές οράματα και χαμένα ιδανικά.

Υπάρχουν άζυμα ψωμιά σε λαούς που πιστεύουν μια δική τους πίστη, τους δικούς τους θεούς, αλλά δίχως προζύμι οι έλληνες δεν μπορούν να αντισταθούν στους αγώνες για ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη.

                              Δείτε επίσης Αχνα πια Στρατή (για τον Στρατή Χαβιαρά) , Νέα Κίος, Τόπος ενός συγγραφέα