Ετικέτα: ιστορίες της πόλης μου

Ένας κύκλος, μια πλατεία, βόλτα γύρω από το ηρώο, μια ημερήσια εκδρομή, ανεβοκατέβασμα στις δρομόσκαλες, μια Κυριακάτικη έξοδος με φίλους στην πόλη του Ναυπλίου.

Συνήθεια να βγαίνουμε και Κυριακές το βράδι για να νικάμε τη μελαγχολία. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε στωικά: μα τι βρίσκουν σε όλο αυτό τον πανικό οι (Κυριακάτικοι και επετειακοί κυρίως) επισκέπτες; Καθόμαστε μέσα στην ησυχία μας τις καθημερινές αλλά τα Σαββατοκύριακα μέχρι να δούμε τον χείμαρρο να ξυπνά, αυτοκίνητα να γεμίζουν κάθε άπλα ( αλάνες δεν υπάρχουν), κάθε δρόμος κοντά στο κέντρο φρακάρει, ε, αγαναχτείς. Αγαναχτείς που η αναμελιά στους δρόμους και τα πεζοδρόμια ακόμη, χάνεται.

Μια τέτοια μέρα ήταν, βραδάκι Νοέμβρη, με σύννεφα και καταχνιά (δεν λέω, εμένα μ’ αρέσει). Ραντεβουδάκι παρεΐστικο. Θα πηγαίναμε για πίτσα. Αθώα πράγματα. Ένα κρασάκι και μετά, βουρ, σπίτι. Επαρχία ώρα μηδέν η συνέχεια. Τα χωριά στενάζουν στην σκοτεινιά από έλλειψη ενέργειας (!) και αυτόν τον καιρό μάλιστα που τα μισά φώτα του δρόμου σβήνουν από τη ΔΕΗ (εξοικονόμιση το λέμε τώρα), ο Άδης με την σημασία που είχε για τους αρχαίους γίνεται πιο οικείος.

Σκέφτεται καθένας μας να πιει κάτι. Θέλεις συνήθως να συνοδεύεις την πίτσα με αναψυκτικό, με μπύρα ίσως, μα με ένα ποτήρι κρασί.

Πιάσαμε ένα τραπέζι στην τζαμαρία. Κάποιος παραγγέλνει coca-cola. Να ξέρετε πως και μόνο που γράφω την επωνυμία αρκεί για να μετρήσει ως διαφήμιση. Ουδεμία παρόλαυτά εμπορική συναλλαγή και σχέση έχω με την εν λόγω εταιρία και τα προϊόντα της. Συνεχίζω. Ξέρω ότι δεν θέλει αναψυκτικό το άτομο που την παρήγγειλε, η φίλη του τριγώνου της παρέας, το έκανε από αντίδραση, ψυχαναγκαστικά όπως λέμε. Για να μην πιει αλκοόλ. Από κάποια μορφή πειθαρχίας, εξαναγκασμού, στρατολόγηση στην απαγόρευση, από προληπτική ιατρική, από κάποια πιθανότητα κληρονομικότητας σε γνωστές -ίτιδες… Σε τίποτα από όλα αυτά όμως και να μην πιστεύει εμείς δεν τις λέμε τίποτα, περιμένουμε να έρθει στα νερά μας (είμαστε απόλυτα σίγουροι). και ναι, η επιβεβαίωση έρχεται. Αλλάζει αμέσως γνώμη βλέποντας ένα λευκό δροσερό ποτήρι κρασί του πόθου πάνω στο δίσκο να προσπερνάει το κεφάλι της και να προσγειώνεται εμπρός μου. Να, κάπως έτσι γίνεται η C..o..C..la οίνος ο αγαπητός.

Με το πρώτο κομμάτι πίτσας και δυο γουλιές κρασί η Αγία τριάδα απόκτησε ευθύς αμέσως χαμόγελο.

• Επιτέλους χαλάρωσα, είπε ο ένας.

• Δόξα το Θεό, είπε η σύντροφός του.

• αφήστε την coca cola, θα πάρω ένα ποτήρι κρασί, λευκό κι εγώ.

• Εγώ δεν είπα τίποτα, έπινα μόνο με τον φίλο μου τον σάκο.

Στα διπλανά τραπέζια κάθονται ως συνήθως διάφοροι. Είναι βίωμα πλέον το να βλέπουμε ετερόκλητες φυσιογνωμίες (ίσως από τα λίγα καλά του τουρισμού). Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις ποτέ -ιδίως σε τουριστικά μέρη- ποιος κάθεται δίπλα σου. Αν αυτός είναι κάποιος πρίγκιπας ας πούμε ή ένας κάποιος υπουργός εξωτερικών, που ήρθαν ιγκόγκνιτο, είτε πάλι ένας ανθυποπλοίαρχος ή καθηγητής της Οξφόρδης. Εσύ βλέπεις απλά πρόσωπα, κάθεσαι μαζί τους κι αυτοί συγχρωτίζονται με εσένα. Στο πρόσωπό σου δεν διακρίνουν τον ντόπιο, σε κάνουν για Έλληνα, είσαι ο γηγενής Έλληνας κι ας μένεις μόνιμα στην Αυστρία. Θέλουν να είσαι ο ευπρόσδεκτος και χαμογελαστός. Ας μην ξεχνάμε πως ο τουρισμός ως τομέας της οικονομίας τα εμπεριέχει όλα (και ενίοτε συμφέρει τοπικά) και το βασικό στοιχείο της φιλοξενίας. Ο οινοτουρισμός ως μορφή είναι της μόδας, έχει όμως τις ρίζες του στον αγροτικό τομέα. (αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα).

Καταλήξαμε με μια στρόγγυλη πίτσα να κάνουμε ευθεία διαδρομή στην ψυχική μας ανάταση. Εμείς στο Ναύπλιο δεν επιλέγομε από τη βιτρίνα για το που θα φάμε ή τι θα πιούμε αλλά που θα περάσουμε καλά με την παρέα. Και η παρέα συνήθως επιλέγει από μόνη της σωστά (κάνουμε που και που κανά λαθάκι η αλήθεια είναι).

Αυτά λοιπόν που με έκαναν να τα γράψω όλα αυτά και να καταλήξω κάπου, ήταν, πως ένα πρόσωπο στρυφνό διέγραψε τελικά με άνω κοίλα χαμόγελο στα χείλη, πως ένα αναψυκτικό έγινε οίνος και πως η πίτσα μαργαρίτα, μια ζύμη που κάποτε κι ένα καρβέλι ψωμί θα ήταν σε σπάνη, έγινε και δεύτερη πίτσα, συνοδευόμενη στην αρχή μετά λευκού κρασιού και μετά με κόκκινο …διώχνοντας ως ιεροφάντες τα σύννεφα και απομακρύνοντας τη βροχή.

Διάβασε επίσης το Alpha pizzeria

Οινοτουρισμός, γιατί;

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν και στο Ναύπλιο τα τελευταία χρόνια είναι λόγω γειτνίασης με την Νεμέα αλλά και τη βορειανατολική Αργολίδα και την Μαντινεία να δέχεται οινόφιλο κοινό. Αυτές τις ημέρες ήταν, που έγραψα το συγκεκριμένο άρθρο και μάλιστα η παγκόσμια ημέρα οινοτουρισμού.

Σίγουρα οι γνώστες και ειδήμονες (connoisseur) του κρασιού, γνωρίζουν τις διαφορές,  όσο κι αν οι ταπεινοί winefriends της οικουμένης ψάχνουν απεγνωσμένα να γνωρίσει το τέλειο κρασί που θα συντρίψει τους κάλυκες τους ηδονικά, κατ αντιστοιχία όπως οι ακούραστοι φίλοι του βιβλίου, εκείνο που θα τους μιλήσει ευθεία στην καρδιά και το συναίσθημα.

Οινοτουρισμός σημαίνει να βιώνεις και να γνωρίζεις πως η θαυμάσια ετικέτα που φέρει το μπουκάλι έχει πίσω της μια τεράστια ιστορία να πει.  Το αφήγημα βρίσκεται πέρα από το περιεχόμενο της φιάλης και την ικανοποίηση ή την ευφορία που σου προσφέρει, πάει αρκετά πιο πέρα· στους αμπελουργούς και τους καλλιεργητές γης, στο γεωφυσικό χάρτη της αμπελουργικής περιοχής που έχει ενδιαφέρον να ανακαλύψει ο επισκέπτης-τουρίστας, στο κλίμα και τις ασυνήθιστες συνθήκες που επικρατούν εν γένει στον αγροτικό τομέα παραγωγής. Στην πείρα επίσης και την παράδοση των ανθρώπων που φροντίζουν με μόχθο τα κλήματα, πριν φτάσει να γίνει ιεροτελεστία το άνοιγμα μιας εκλεκτής φιάλης και σε κάποιες περιπτώσεις επίδειξη πλούτου και δύναμης. 

… με αφορμή τον οίνο