Έξω η ατμόσφαιρα μύριζε χαλκό και ορμόνη. Οι τουρμπίνες θερίζουν τον αέρα τέτοια εποχή.

Gefra: ένα εργοστάσιο που πλέον δεν παράγει. Μόνο σερβίρει όταν ανοίξει καμιά φορά όπως γι’ αυτήν την έκθεση.

 Οι θησαυροί της Αργειακής γης χάνονται ανάμεσα σε μεταποιημένα προϊόντα. Κανείς δεν προβάλει την ταλαιπωρία της, τα σωληνάκια που τρυπούν το σώμα της φέρνοντάς της νερό από τη θάλασσα, την πληθώρα λιπασμάτων που μπουκώνεται για να μένει σε γονιμότητα.

Αποπρασινισμένα πορτοκάλια σε επίδειξη μόδας. «Ο καιρός φταίει», συνηγορούν. Ο Χειμώνας είναι που αργεί και δεν παίρνουν χρώμα. Κερωμένος φλοιός, πυραμίδες θυμίζουν παλιότερες «Γιορτές πορτοκαλιού» στο ένδοξο Άργος.

Μέσα στις πανοπλίες τους, κουστουμάτοι, διαβαίνουν μακάριοι τα mass media. Public relations & ξινός τραχανάς. Τα φλας αστράφτουν στις όποιες δηλώσεις και λιώνουν λίγα λεπτά αργότερα μετά τα επιφωνήματα σαν κερί.

Στρόφιγγες, αντλίες, λαϊκή επιμόρφωση, συστήματα επεξεργασίας νερού, κουραμπιέδες… η μικρογραφία της μαρτυρικής μεσοαστικής τάξης εμπόρων και δυνητικών αγοραστών σε αγαστή παράταξη. 

«Πορτοκαλιές ζωγραφιές, πορτοκαλιά ποιήματα», θέλω να τα βρω. Τα ψάχνω. Λίγο πιο κάτω θα είναι η ζωγράφος.

Παξιμάδια, χυμοί, κρασιά, πιάτα, γλάστρες και μαϊντανοί … Επιχειρηματίες πολιτικοί, σύμβουλοι επενδύσεων, επαγγελματίες κομματικοί αξιωματούχοι, δίπλα δίπλα, κρατούν πανέρια επιδοτήσεων και γλειφιτζούρια «απευθείας αναθέσεων». Πάρε κόσμε!

Οι Δαναήδες που είναι; Τα χρυσά μήλα τους; Έσφαλαν οι ίδιες και θρηνούν για το αμάρτημά τους, τι ειρωνεία να το θαυμάζουμε κιόλας σε σιντριβάνι!

«Οι πορτοκαλιές είναι γυναίκες για την Χάρις Τσεκούρα. Γυναίκες χυμώδεις, εύφορες , γενναιόδωρες, παθιασμένες για ζωή».

Καλλωπισμένες κοπέλες σταματούν επιτόπου τους διερχόμενους και τους ζητούν στοιχεία με δέλεαρ την κλήρωση για ένα αυτοκίνητο. Τον φεμινισμό φιμώνει η βίαιη ισχύς των Brands.

Ετοιμοπόλεμα φωτοτυπικά, χρώματα και πλαστικά, μπριγκέτες (στο Ρίο χτίζουν φαβέλες με αυτά), κάρβουνα για grill ή το μαγκάλι (ανάλογα την εισοδηματική κατηγορία, χρειάζονται κι αυτά καμιά φορά) .

Expo: η επίδοξη λέξη. Όλοι για το τάμα στην παναγία την Πορτοκαλούσα…

Μυρωδιά σκόρδου, μικρόφωνα, υδρατμοί και ιδρώτας. Γνωστός τηλεοπτικός chef πλέκει τα εγκώμιό του ως ambassador, έχοντας ακροατήριο γυναικών: εκπροσώπους συλλόγων- μανάδες –που- κρατούν-την- παράδοση , ενώ ο ίδιος ψάχνει ανά την Ελλάδα και καταγράφει παλιές συνταγές από ξεδοντιάρες γιαγιάδες για να τις μετατρέψει σε εθνικό μας προϊόν (και γιατί όχι σε ατομική υπεραξία).

Λαχανιασμένος κανείς από το interactive του μαραθωνίου, φτάνεις στην συμβολική «έξοδο».

Η κάθαρση βρίσκεται πάντα στο τέλος. Αφήνοντας το σκάρτο χαμόγελο (έπρεπε να μοιάζω κοινωνική) και βαστώντας στην αγκάλη μου το μόνο δωρεάν εμπόρευμα της έκθεσης (εκτός από τις καραμέλες), μια τσάντα από χαρτομάνι, έφτασα καμηλιέρης στην όαση.

«Ένα δέντρο που έκανε χρυσά μήλα, «τα Μήλα των Εσπερίδων , είναι τα φρούτα της νεότητας… ένα γαμήλιο δώρο της Ρέα στην κόρη της Ήρα», όπως αναφέρει η ζωγράφος.

Οι ζωηρές οπώρες, οι χυμώδεις γυναίκες, το πορτοκαλί, ένα χρώμα που ταιριάζει στην περιοχή, τις έβρισκες στην εκπνοή του αγώνα επίδειξης.

Εάν ήξερα ότι μπορούσα να φτάσω άνετα έως εκεί απο την πίσω πόρτα, θα απέφευγα να διανύσω όλον αυτό το μαραθώνιο άραγε;

Μόνο βγαίνοντας καταλαβαίνεις πως η πασαρέλα διαρκεί ελάχιστα κι ας στήνονται πάνω της εκατομμύρια. Η μελαγχολία ακολουθεί τα σκοτάδια.