fbpx

Αχλαδόκαμπος Αργολίδας-Σύρτης-παλιός σιδ/κός Σταθμός-αρχαίες Υσιές

Φωτογραφία Φάνης Τσίρος

Παλιός Σιδηροδρομικός σταθμός Αχλαδοκάμπου



Η διαδρομή

35 χλμ. Από το Ναύπλιο (39 από το Άργος), ακολουθείτε πορεία προς Τρίπολη Αρκαδίας. Αφού περάσετε την παραλιακή Νέας Κίου-Μύλων, στη διασταύρωση προς Κιβέρι, Άστρος και τα χωριά Πάρνωνα και Τρίπολη, στρίψτε προς Τρίπολη. Η παλιά εθνική οδός Αργους – Μύλων -Τρίπολης –Καλαμάτας, ονομαστή και ως “Κολοσούρτης” (λόγω των πολλών στροφών), ήταν κάποτε δρόμος διάσπαρτος από πανδοχεία και μαγέρικα, συνδράμοντας τα δρομολόγια των λεωφορείων με τις απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση και σίτιση, αφού οι αποστάσεις ήταν μεγαλύτερες. Σήμερα τον δρόμο έχει υποκαταστήσει ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος Κορίνθου-Τριπόλεως-Καλαμάτας.

Πρόκειται επίσης για ιστορική διαδρομή αφού γεωγραφικά περνάει μέσα από αρχαίους δρόμους. Τους έχουν αναφέρει οι αρχαίοι γεωγράφοι και ιστορικοί όπως ο Παυσανίας, όταν μιλά για τις Αρχαίες Υσιές ως το πέρασμα προς την αρχαία Μαντινεία και την Τεγέα. Το αντίστοιχο σημείο που θα έβγαιναν στη σημερινή εθνική οδό είναι το χωριό Τουρνίκι της Αργολίδας. (Χωμάτινο μονοπάτι διατηρείται ακόμη σήμερα για τους δεινούς πεζοπόρους.)



Φτάσαμε στο χωριό οπλισμένοι με μηχανές, τεφτέρια και περιέργεια. Τα σύνεργα του εξερευνητή ταξιδιώτη. Κάποιοι από την παρέα δεν είχαν επισκεφτεί πάλι το χωριό. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην είσοδο, έτσι για να κάνουμε λίγο πιο δύσκολη τη ζωή μας, να αισθανθούμε το ταξίδι καλύτερα.

Να ιδρώσουμε. Είναι κατακαλόκαιρο κιόλας.

Στη κατεβασιά, αγροτικά κορνάρουν στον επισκέπτη. Ε, δεν βλέπουν κάθε μέρα ξενομερίτες.

Φτάνοντας στο σταθμό του τραίνου ήρθε η ώρα του καφέ. Πήραμε μια ανάσα πίνοντας ένα κουπάτο όπως μας τον έφταιξε η ιδιοκτήτρια του μοναδικού σημείου συνεύρεσης και μαζί τα συνοδευτικά: γλυκά του κουταλιού που προσφέρει γενναιόδωρα εδώ το καφενείο του σταθμού: σταφύλι, κιδώνι, κεράσι. Διατηρείται σε παλιό οίκημα, ήταν κατοικία ντόπιων κάποτε που δούλευαν επίσης στο σταθμό.

Έτσι όπως καθόμασταν μαζί με τους θαμώνες ήταν σαν όλοι να περιμέναμε μαζί το τραίνο. αν και αυτοί έχουν ξεκινήσει από νωρίς με τσίπουρο. έχουν δουλέψει ήδη αρκετά και γι’ αυτούς δεν είναι ακόμη πρωί. Η ώρα πλησιάζει για το μεσημεριανό γεύμα. Ξέρουν αυτοί. Αν ήταν αλλού θα το ονόμαζαν προδόρπιο ή απεριτίφ. Για αυτούς είναι ζωτικό ύδωρ, αφορμή για κουβεντούλα. Τους ακούμε να μιλούν για τον καιρό.

«Έχει τρεις μήνες να βρέξει, και σ’ άλλα μέρη της Ελλάδας έχουν πνιγεί στις θύελλες». Ήρθε κι ο έσχατος της παρέας. Παρήγγειλε μπύρα. Ερχόταν απ τα χωράφια, έδειχνε ταλαιπωρημένος. Άραξε το τρακτέρ μπρος στο καφενείο. παρήγγειλε αμέσως. Ήρθε για να ξεδιψάσει.

Ο Σύρτης, τι είναι αλήθεια;

Ο Σύρτης είναι η γέφυρα που ένωνε και εξακολουθεί να ενώνει το δύσβατο και ανομοιόμορφο κομμάτι της αρκαδικής γης με κατεύθυνση προς Τρίπολη και Καλάμαι. Ο Σύρτης ήταν ζωτικό κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής αφού πάνω του αυτοκινητάμαξες διέσχιζαν τις δύσβατες χαράδρες της αρκαδικής γης προς το εσωτερικό της Πελοποννήσου. Μέχρι το 1870 ήταν νεκρή περιοχή απ’ όταν την κατέκαψε ο Ιμπραήμ ενώ την παλαιά γέφυρα του 1892 θα την ανατινάξουν το 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Το 1947 κατασκευάστηκε ξανά για να αντικατασταθεί τελικά το 1974. Διακρίνεται εύκολα από το χωριό αποτελώντας το κατεξοχήν κάδρο (πόσα κλικ θα έχουν άραγε πατηθεί απ’ αυτό το σημείο, αναρωτιέμαι).



Ένα ιστορικό σημείο αναφοράς αυτού του τόπου που παρότι συνεχίζει και ερημώνει, όπως τόσοι άλλες κοινότητες και οικισμοί χάνονται, θυμίζει πως ήταν φαινόμενο κάποτε να αραιώνει ραγδαία ο πληθυσμός μικρών οικισμών και χωριών. Όταν αναγκάζονταν να γίνουν μετανάστες βλέποντας το εισόδημα να μειώνεται και τη ζωή να ακριβαίνει και ο ένας παρέσυρε τον άλλον στο άλμα για μια άλλη πατρίδα. Κάπως έτσι πήραν το δρόμο της ξενιτιάς και στον Αχλαδόκαμπο.

Το χωριό έχασε μεγάλο μέρος κατοίκων του, ωστόσο τα ευεργετήματα πολλά. Δημόσια λουτρά, ξενώνας, σχολεία και δωρεές, αποτελούν παρακαταθήκη της ομογένειας στην πατρώα γη τους.

Έρχεσαι σε κάτι τέτοια μέρη και όντως δεν χρειάζεσαι κινητό, laptop, ψηφιακά αξεσουάρ, πέραν της φωτογραφικής μηχανής, που κι αν δεν είναι απαραίτητα ψηφιακή, κάνει τη δουλειά της. Ξέρει να απαθανατίζει ότι διέφυγε του χρόνου, ότι επιτρέπεται να επιστρέφεις με μια καλή εικόνα.



Ο σταθμάρχης δεν δίνει πια το σήμα αναχώρησης ή αποβίβασης. Βαγόνια δεν αλλάζουν «μέτωπο». Υπάρχει όμως σε αναμονή ο βατήρας. Το τραίνο έχει να σφυρίξει από καιρό. Ο αγαπημένος Σύρτης του Παναγιώτη Ρουμέντζα, παραμένει σιωπηλός, απρόσιτος μα τόσο ελκυστικός στην απομόνωση του μέσα στην ησυχία σαν να προσμένει ακόμα εκείνο τον πρωινό ήχο που θα τον επιτάξει να ξαναλειτουργήσει.

Το συναίσθημα ίδιο, αιώνες τώρα, το νοιώθουμε. Όσο τα τραίνα θα έρχονται και θα φεύγουν, τόσο για αυτούς που μένουν όσο και για αυτούς που φεύγουν, το ανθρώπινο θα αναμετριέται στην πορεία αναζήτησης του καλύτερου, του εφικτού, μακριά από τον τόπο καταγωγής του, σε μια αέναη δοκιμασία-ελπίδα δικαίωσης.

Ερειπιώνες

Μιλούν για εγκατάλειψη, για το γήρας που αδειάζει χώρους και παύει στη σιωπή, για τη μετανάστευση και τον ξεριζωμό, το πέρασμα του ανθρώπου από κάπου. Μιλουν τώρα που αναβαπτισμένα ονοματίστηκαν σε ερειπιώνες αλλοτινές κατοικίες.

Τα κτίσματα του σταθμού, αποθήκες, ξύλινα βαγόνια, μεταλλικοί … επιμένουν να θέλγουν τον επισκέπτη, να γοητεύουν και να του υπενθυμίζουν το ταξίδι της ζωής πόσο ωραίο μπορεί να γίνει όταν περνά κανείς από όμορφα μέρη.

Το πέρασμά μας γεμίζει με παρουσία τις συστάδες από βελανίδια και κούμαρα, πεύκα, ελαιόδεντρα.

Ανεβάζοντας λίγο ψηλότερα το βλέμμα, ο Πάρνωνας ρίχνει κλεφτές ματιές εδώ κάτω στην χαράδρα.

Το Παρθένι από την άλλη και ο Κτενιάς μας κοιτάζουν κι αυτά με ……πότε θα τα περπατήσουμε.

Το βράδυ είχε πάρει να ρίχνει τη βαθιά του σκιά. Ώρα αναχώρησης. Την επόμενη φορά θα πάμε στο κάστρο της πόλης, το κάστρο της Ωριάς όπως λέγεται.

Φεύγοντας, πήραμε μαζί μας μερικά άγουρα ακόμη βελανίδια. Επόμενος σταθμός το παράλιο Άστρος για μπάνιο και φαγητό. Το τοπίο ερημώνει σιγά σιγά. Το Φθινόπωρο αδειάζει τις παραλίες και η βουή του κόσμου σιωπά στο πρωτοβρόχι, στο ελαφρύ βοριαδάκι.

Και η μέρα πέρασε.

Επιστροφή μέσω Άστρους στο Ναύπλιο 39χλμ.

(Αχλαδόκαμπος – Παράλιο Άστρος 42 χλμ.)



Ξενώνας
Aχλαδοκάμπου


Στο κέντρο του χωριού υπάρχει η δυνατότητα φιλοξενίας για 12 άτομα

όσον αφορά Ούζο ή Τσίπουρο με μεζέ

αυστηρά στον παλιό σιδ/κο σταθμό που έχει μετατραπεί σε καφενείο.

Πεζοπορία

Στην πλαγιά του βουνού αντίκρυ στο χωριό με κατεύθυνση δυτική θα συναντήσετε ποταμάκια (Γορεάτι και Σαρανταπόταμο) που χύνονται στους πρόποδες του όρους Παρθενίου. Προχωρώντας, παραπάνω, θα δείτε τα ελάχιστα μόνο ερείπια που σώζονται από τη Μεσσαωνική πολιτεία (Φράγκικη) Μουχλί.

Ο μύθος γύρω από τον σιδηρόδρομο και τα τραίνα

Ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο για τον Αχλαδόκαμπο Αργολίδας και την ιστορία των τραίνων το οποίο απευθύνεται τόσο στο ευρύ κοινό και φιλαναγνώστη όσο και στους φίλους του τραίνου είναι

Ο μύθος του Σύρτη, του Πάνου Ρουμέντζα, εκδόσεις ΟΔΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.

μπορείτε να το προμηθευτείτε από το ατελιέ ΟΔΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, Βασ. Γεωργίου Β11 Ναύπλιο

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

Μετάβαση στο περιεχόμενο