Πλάνο Βήτα, μετά την παράσταση

συντάκτης Katerina Grammatikou · Δημοσιεύτηκε 07/04/2023 · Ενημερώθηκε 22/05/2023

Για τον Γιώργο Στρώνη και τη θεατρική ομάδα ΣΤΙΓΜΑ

*Γιώργος Στρώνης και η θεατρική ομάδα ΣΤΙΓΜΑ*, παράσταση στη Μέντα, Ναύπλιο

Σχόλιο για τις 20 βινιέτες μετά την παράσταση στην ΜΕΝΤΑ

Γεμάτο ερωτήματα, στοχασμούς και αναστοχασμούς το έργο, αμφισβήτηση, πίκρα και γλυκύτητα, προσωπικά και αιώνια ζητήματα που βγάζει ασταμάτητα ο ήρωας γυρεύουν πιθανές λύσεις και οι αποκαλύψεις θέαση.

Συνδιαλέγεται με τον εαυτό του. Οι συνήθειες της μέρας υπαγορεύουν ειρωνικά ένα «νέο ξεκίνημα», αναζητούν ανάμεσα σε απλά πράγματα την κρυμμένη Μούσα, τις νότες που μεταφέρουν τριαξονικά έμπνευσης.

Οι αναγκαίες μεταλλάξεις της ζωής για κάτι που δεν ερχόταν έτσι όπως έπρεπε «στην ώρα του», ανάγκασε τον σκηνοθέτη-μουσικό-ηθοποιό Γιώργο Στρώνη να θέσει σε εφαρμογή το «Πλάνο Βήτα», ένα έργο που στην εξέλιξή του άλλαξε, όπως άλλωστε όλα τριγύρω αλλάζουνε (δεν ξέρω αν όλα τα ίδια μένουν). Η απελευθέρωση είναι μέγιστο ζητούμενο κι εδώ και λειτουργεί μέσα από την δυνατότητα της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Ο ήρωας θέλει να τον ακούνε και ακούει, όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τις ριπές από έναν πόλεμο που, ενώ παλιώνει συνεχώς, είναι μονίμως σε εξέλιξη σαν επαναλαμβανόμενη λούπα.

Τα σκυλιά (ράτσας μάλιστα) μοιάζουν να τον αναστατώνουν. Το παρόν, το ουρλιαχτό, το λαχάνιασμα του σκύλου και η εξαφάνιση της γατούλας του Ζωζώς σαν να τον εξουσιάζουν· να κυριαρχεί η γατίσια ηρεμία για την ηρεμία του; Δεν θέλει με τίποτα πάντως τα σκυλίσια γαβ ενώ … άλλες, δεκάδες, μορφές ζωής στέλνουν μηνύματα στο κουτί, πως ένα επιπλέον γιώτα είναι το γιατί απ’το γατί.

Τα όνειρα, τα έργα της φαντασίας, παραμένουν σαν άπιαστα κρεμαστά σταφύλια :

« ψεύτικα είναι τα φτερά

πως νε πετάξουν μακριά»

Είναι μια ουτοπία η προσωπική διάψευση των οραμάτων της ιδεολογίας μήπως;

Και αν ένα σίγμα χωρίζει τη διατροφή από τη διαστροφή –που είναι το ασυμβίβαστο άραγε δηλαδή;

Μήπως εμείς γινόμαστε μικροί ή

«ο κόσμος συρρικνώθηκε

σε αναγνωρίσιμη μορφή» (W.C. Williams)

Δεν παύει ωστόσο ένας τέτοιος ήρωας να είναι γήινος, ανθρώπινος, ατελής και όχι ευτελής, διαρκώς αγωνιά. Τραυλίζει, γυρεύει αγκαλιά, χάδια και φιλιά, φοβάται, τρέμει, έχει τρακ…