Στις Μπανιέρες, τα λουτρά του Ναυπλίου

Παραλία Γλώσσα Ναυπλίου. Δεκαετία ’70. Τις ξέραμε και “Μπανιέρες” γιατί το όνομα υπήρχε από όταν θερμά λουτρά λειτουργούσαν στο σημείο αυτό παλιότερα (μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60). Τα ξύλινα σπιτάκια που έχουμε δει σε παλιές φωτογραφίες εμφανίζονται αρκετές δεκαετίες πριν και στη θέση του κτιρίου που θα καθιερωνόταν ως το «ουζερί της παραλίας» σήμερα διεκδικείται ως πολύφερνη νύφη για κοσμικό εστιατόριο.

Στη Γλώσσα βαπτιζόμασταν στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, άνοιγαν τα μάτια μας γεμίζοντας εικόνες και εντυπώσεις. Ήταν τα πρώτα οικογενειακά μπάνια. Με το λεωφορείο των δέκα. Νηπιακά, παιδικά και άπατα.

Μετά το πέρασμα απ’ την παλιά πόλη, τα Πέντε αδέλφια και τα σκαλιά στην Πύλη της Θάλασσας, το βαθύ μπλε, άλλοτε πράσινο, σε ξάφνιαζε. Αισθήσεις δούλευαν σε εγρήγορση. Λαχταράς να πέσεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Κρυολουσία με κατάδυση σαν βουτηχτάρι. Χωρίς σωσίβιο, μπρατσάκια, κολυμβητήριο. Δεν κολυμπούσαν όλοι. Έκαναν ότι-

Στη Γλώσσα όμως κολυμπούσες ελευθέρας. Δεν ήταν Αρβανιτιά που έτρωγες πόρτα γιατί η ταυτότητα σε πρόδιδε ότι είσαι από χωριό.

Μούλιαζαν τα άκρα, μελάνιαζαν τα χείλη. Κροτάλιζε ήχους απ’ το τρέμουλο η φωνή. Αφήναμε τα τσόφλια κρυφά μήπως και μας δουν. Φόβος έκθεσης (όχι στον ήλιο). Άλλωστε όλοι καθάριζαν αυγά στην παραλία.

Η Γλώσσα δεν ήταν απλά μια παραλία. Ήταν ένας κολπίσκος απάνεμος στη συνέχεια της -όπως θα μαθαίναμε αργότερα- ακτής Μιαούλη (η πασαρέλα σε συνέχεια με τις καφετέριες και θέα το Μπούρτζι). Αβαθής θάλασσα φάνταζε έτσι που ένιωθες τα πόδια σου να μην ακουμπούν πουθενά.

Εκεί μαθαίναμε πρώιμα εμείς οι μικροί χρήσιμα νοήματα ζωής. Πως για να γίνεις άξιος βουτηχτής πρέπει να ξέρεις σε ποια θάλασσα κολυμπάς, ποιος σε σπρώχνει για να πέσεις, πόση ανάσα να κρατήσεις για να βγεις ο νικητής, όσο αντέχεις πατητή. Προσταγές θα έσβηναν στην εκπνοή.

Να προσέχεις. Κλείσε τα μάτια, θα σε τσούζουν, τη μύτη με τα δυό δάχτυλα, ακούμπησε την άμμο αν μπορείς και πιάσε την αχιβάδα. Αν την ανοίξεις μόνο θα βρεις μαργαριτάρι.