Carte Postale Story

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΡΑΧΟΤΖΙΤΗ

Mία Παρά Τέταρτο

Σου γράφω για να σε ενημερώσω για μια αλλαγή που κάναμε στο σπίτι και να σε ρωτήσω κάτι στη συνέχεια. Ξέρω πως θα συγχυστείς, αλλά προτιμώ να γνωρίζεις την αλήθεια και ελπίζω να δείξεις κατανόηση. Αναγκάστηκα να εντοιχίσω το τζάκι. Στις παρακάτω γραμμές εξηγώ τους λόγους, όπως και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπίτι από τότε που έφυγες.  

Την ώρα που σε αποχαιρετούσα στον σιδηροδρομικό σταθμό, μαζί με το βουητό του τρένου, μου ερχόταν ειδοποίηση ότι χτυπά ο συναγερμός του σπιτιού. Στο είπα, αλλά δεν άκουσες. Κι αν το άκουσες, απάντησες ότι τα επινόησα όλ’ αυτά για να μην μπεις στο τρένο και φύγεις.

Όταν επέστρεψα, ο συναγερμός συνέχισε να χτυπά. Αλλά, το σπίτι φαινόταν σε τέλεια τάξη. Η μικρή, τελικά, βρήκε τον εισβολέα ενώ έσκυβε να δέσει τα κορδόνια της. Ήταν μια νεκρή κουκουβάγια. Θα είχε μπει από την καμινάδα.

Η μικρή πήγε να την αγκαλιάσει κι εγώ τσίριξα. Αμέσως τότε κάλεσα να έρθουν για να εντοιχίσουν το τζάκι, ώστε ν’ αποφευχθούν παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις.

Ξέρω, θα λες ότι όλο αυτά είναι δικαιολογίες. Και, πως έψαχνα ευκαιρία να φύγεις για να κάνω τα δικά μου με το τζάκι σου. Να εξαφανίσω το θέαμα της φωτιάς του και τις στάχτες του, τα κούτσουρα και τις φλόγες που έκανε να χορεύουν ο αέρας μπαίνοντας από την καμινάδα. Νομίζω, όλ’ αυτά είχαν τελειώσει πολύ καιρό προτού φύγεις… Δεν χρειάζονταν πια κάποια περαιτέρω παρέμβαση από μέρους μου.

Ξέρω πως θα σε συγχύσει αυτή η αλλαγή. Είναι γνωστό πως δεν αντέχεις τις αλλαγές. Παρ’ όλ’ αυτά, θέλω να πιστεύω ότι σε παρηγορεί η σκέψη πως δεν το ανάψαμε ποτέ.

Αυτό όμως που με αφήνει απαρηγόρητη –και μ’ όλο το θάρρος μοιράζομαι μαζί σου– είναι το επίμονο σφύριγμα ενός τρένου που με ξυπνά κάθε βράδυ στη μία παρά τέταρτο. Μου ακούγεται σαν την ψυχή του τζακιού, που επιστρέφει για να σε βρει και για να σου αναγγείλει –μελοδραματικό, όπως εσύ βεβαίως– ότι το σφράγισα με μια αμετακίνητη ταφόπλακα. Και ότι πίσω από αυτήν βρίσκονται όλες οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σου, οι ψευδαισθήσεις που συντηρούσα καθημερινά δίπλα σου.

Μην ανησυχείς, λοιπόν… Όλα είναι όπως τα άφησες. Με μόνη αυτή τη μικρή αλλαγή με το τζάκι. Και μ’ εμένα που θα έχω φύγει –προτού επιστρέψεις– με το επόμενο τρένο.

Για να μην σε κουράζω άλλο, θυμάσαι εάν έχει δρομολόγια το βράδυ, στη μία παρά τέταρτο;