ΑΜΕΑ-ΟΜΟ-ΦΟΒΙΚΟΣ σημαίνει ανεύθυνος;

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ομοφοβίας και τρανσφοβίας καθώς και την κατάσταση και αντιμετώπιση των ΑΜεΑ στην Ελλάδα γράφω κάτι διαφορετικό.

Επειδή συνηθίζουμε να μιλάμε για ομοφοβικούς μήπως ξεχνάμε την έννοια του «συνανθρώπου» και την ευθύνη απέναντί του; Την σημασία του να (συν)υπάρχεις με μια άλλη οντότητα δίπλα σου, η οποία δεν σου μοιάζει, δεν μιλάει όπως εσύ, δεν ντύνεται ή δεν εκφράζεται όπως εσύ. Είναι ένα ακόμη άλλοθι στα δύσκολα, ό,τι δεν μας διευκολύνει να το περιφρονούμε και να το στέλνουμε, από έλλειμμα φρόνησης, στον καιάδα, παριστάνοντας τους φοβικούς, αποκαλύπτοντας ανικανότητα και ευθυνοφοβία.

Κατά αντίστοιχο τρόπο, όταν μιλάμε για άτομα με ορατές ή αόρατες αναπηρίες(αυτισμό, ψυχικά νοσήματα), αλλά και χρήστες ναρκωτικών (προσθέτω), ποιοι χρεώνονται τον φόβο αν όχι οι πλησιέστεροι συγγενείς, οι κηδεμόνες μιας ζωής, οι «γνωστοί», γιατί οι άγνωστοι απλά συμπονούν προσωρινά, σχολιάζουν και απέχουν. Ο αληθινός φόβος μεταφέρεται και εντυπώνεται στις ψυχές αυτών των διάφανων ανθρώπων. Η πόλις, η αρχαιότερη αυτή μορφή συνύπαρξης και κοινωνίας, δυστυχώς αλλά σε μικρές κυρίως κοινότητες, όπως στη δική μας, ενισχύει τις συμπλεγματικές σχέσεις υπανάπτυκτων, με οτιδήποτε φαίνεται να διαφέρει. Το ίδιο της κάνει ένας/μία τρανσέξουαλ και ένας νοητικά καθυστερημένος,-η στο δρόμο. Απλά το σχόλιο αλλάζει. Κι αυτό αν τους προσέξει, αν δεν μιλάει στο κινητό.

Η κοινότητα όμως αναλαμβάνει την ευθύνη και στηρίζει τους αδύναμους· δεν ενισχύει και υποθάλπει μόνο τους δυνατούς, ούτε συνεταιρίζεται με προνομιούχους, «χαρισματικούς», με σκοπό να κεφαλοποιεί και  να δημοσιεύει ύστερα τα υλικά της επιτεύγματα. Υπάρχει και η άυλη συνιστώσα στον κόσμο μας.

Η πόλη πρέπει να γίνει περισσότερο ανθρώπινη και φιλική για όλους εν γένει και για τα άτομα με οποιαδήποτε στέρηση, διαφορετικότητα ή μειονεξία. Όλοι οι καλοί χωρούν, αρκεί να θέλουμε να δώσουμε λίγο «τόπο». Να χαμηλώσει το βλέμμα, να ευθυγραμμιστεί η ματιά.

Συνήθως, οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται ως προς τα άτομα με αναπηρία ή τους ψυχικά πάσχοντες, εφόσον τους συμβεί κάποιο «ατυχές γεγονός». Πριν, ίσως και να μην έχουν αναρωτηθεί ποτέ σχετικά «με αυτές τις περιπτώσεις, τι γίνεται».

Δεν αρκούν λίγες θέσεις πάρκινγκ και κάποια ακόμα κεκλιμένα επίπεδα στα πεζοδρόμια (αυτά θεωρούνται εν των ουκ άνευ άλλωστε). Η στήριξη είναι ουσιαστική χωρίς οπωσδήποτε να είναι ορατή.

Η Κοινωνία του Εμείς, η πολιτεία μας, κάθε δημοτική αρχή, κοιτάζει ευθεία στα μάτια κάθε έναν, μην είναι λύκος να τρομάζει, αφού όπως έχει γραφτεί, ο άνθρωπος είναι ένας λύκος που τρομάζει. Αλλά και ο λύκος είναι αλτρουιστής.